Στις μέρες μας το πως αισθάνεται ένας έφηβος έχει τεθεί και τίθεται επανειλημμένα όμως αναποτελεσματικά. Σκέφτηκα να γράψω αυτό το άρθρο εκφράζοντας έτσι την άποψή μου πάνω στο θέμα προς τους συνανθρώπους και συμμαθητές μου.
Έχω επανειλημμένα διαβάσει άρθρα άλλων παιδιών αλλά σε όλα κάτι έλειπε. Πιστεύω πως θεωρούνε τον ίδιο τον εαυτό τους ανώριμο και ανεύθυνο λέγοντας πως πάντα φταίνε οι γονείς. Εγώ πιστεύω πως ο έφηβος εκμεταλλεύεται το συμβάν προς όφελός του και όταν πρέπει να τιμωρηθεί για κάτι «δείχνει με το δάχτυλο τους γονείς του », δηλαδή ρίχνει την ευθύνη στους γονείς για να αποφύγει το φταίξιμο. Με άλλα λόγια πιστεύω πως όλο και κάπου θα φταίει το παιδί.
Επιπρόσθετα, έχω να πω πως για αυτό δεν ευθύνεται μόνο το σχολικό περιβάλλον αλλά φταίει και το περιβάλλον στο σπίτι όπως και η σχέση μεταξύ γονιών-παιδιών. Αν είναι επιθετικές τότε είναι λογικό το παιδί να είναι επιθετικό απέναντι σε άλλα παιδιά. Αλλά δεν πιστεύω πως τα παιδιά δεν έχουν συνείδηση του τι κάνουν και του γιατί κάνουν κάτι.
Λέγοντας αυτά δεν θέλω να ρίξω βάρος στα παιδιά, δεν λέω, φταίει και ο γονιός αλλά φταίει και το παιδί. Φταίει επειδή εκμεταλλεύεται την άποψη του ενήλικα για τον ίδιο. Παρόλα αυτά επειδή παρατήρησα το εξής περίεργο φαινόμενο, όλα τα παιδιά πιστεύουν ακριβώς το ίδιο πράγμα οπότε συλλογίστηκα «μήπως αυτό το κάνουν ενστικτωδώς?». Αυτό όμως είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά.
Η τελική μου άποψη πάνω στο θέμα είναι πως οι συμμαθητές μου τα λένε πολύ ρόδινα για μας, δεν πιστεύω πως για όλα φταίνε οι καθηγητές και οι γονείς. Όμως έχουν ένα μεγάλο μέρος ευθύνης, όπως έχουν και τα ίδια τα παιδιά ένα μικρό μερίδιο ευθύνης.
